«Πίσω απ’τις βιτρίνες του κόσμου, δουλεύουν καλά τα σφαγεία»

<!–[if !vml]–><!–[endif]–>Πίσω απ’ τις βιτρίνες του κόσμου,

δουλεύουν καλά τα σφαγεία.

«Ο χρόνος μας δεν είναι πια ανθρώπινος – φυσικός, ερωτικός, πολιτιστικός, ιστορικός – ………….αλλά μόνο παραγωγικός. Ενώ είμαστε ελεύθεροι, ο χρόνος μας είναι σκλάβος. Αλλά τι είναι ……….η ζωή μας χωρίς τον χρόνο μας; Το πραγματικό πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν έχουμε χρόνο. Τι σημαίνει; Είναι παρανοϊκό οι άνθρωποι να λένε ότι δεν έχουν χρόνο, αλλά το νόημα αυτής της δήλωσης είναι πολύ βαθύ. Είμαστε λοιπόν ελεύθεροι αλλά δεν έχουμε χρόνο. Η γλώσσα όμως χρειάζεται χρόνο. Τα συναισθήματα, η αγάπη, η πολιτική οργάνωση, όλα αυτά χρειάζονται χρόνο. Είμαστε ελεύθεροι αλλά είμαστε ένα τίποτα. Αυτό είναι το παράδοξο που διαβρώνει την ικανότητα να παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε πια τη δυνατότητα να βιώσουμε το χρόνο μας ως κάτι απτό, πραγματικό, ερωτικό, ως κάτι δικό μας. Δεν είναι πια δικός μας ο χρόνος. Η ζωή μας είναι κάτι πέρα από εμάς.[…]Είμαστε εργαζόμενοι «προσωρινοί» και «ημιαπασχολήσιμοι», που αποτελούμε όμως ήδη ένα πολύ μεγάλο ποσοστό συνολικά των εργαζομένων στον Ο.Τ.Ε. (~15%) και που βγάζουμε πολύ μεγάλο ποσοστό δουλειάς, και μάλιστα σε ένα πόστο κουραστικό, αλλοτριωτικό και εξαιρετικά εντατικοποιημένο. Είμαστε εργαζόμενοι με τις δικές μας ανάγκες και συμφέροντα, που δεν ταυτίζονται με αυτά της εργοδοσίας. […]Δεν είμαστε ο καθένας μόνος του απέναντι στην εργοδοσία και τους προϊσταμένους Είμαστε συνάδελφοι, έχουμε κοινές ανάγκες και κοινές αγωνίες. Έχουμε το δικαίωμα – αλλά και την υποχρέωση – να συζητάμε και να συναποφασίζουμε για όλα αυτά, να διεκδικούμε και να υπερασπιζόμαστε από κοινού την ίδια την ύπαρξη μας.»

[απόσπασμα από προκήρυξη έκτακτων εργαζομένων φοιτητών στον Ο.Τ.Ε.]

Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές καταλαμβάνουν τις σχολές τους και βγαίνουν στους δρόμους για να επιτεθούν στη ενδεχόμενο ξεπούλημα της ζωής τους, που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους με τα σχέδια της κυβέρνησης για αναθεώρηση του άρθρου 16, νόμο πλαίσιο, χιλιάδες νέοι είναι εγκλωβισμένοι στα πολυτελή πολυκαταστήματα της πόλης.

Χιλιάδες νέοι (και όχι μόνο), που για κάποιο λόγο, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, χρειάζεται να δουλέψουν – σήμερα στο Fena και στο Marcks & Spencer, αύριο σε μια πιτσαρία, σε ένα φροντιστήριο ή μοιράζοντας φυλλάδια- πάντα προσωρινά και ψάχνοντας για κάτι καλύτερο, κομματιάζουν την καθημερινότητά τους φυλακισμένοι στα εργασιακά κάτεργα των αστικών κέντρων.

Και σαν να μη φτάνει ο εκβιασμός της μισθωτής εργασίας, που πολύ συχνά είναι μαύρη-ανασφάλιστη, ταυτόχρονα τα αφεντικά των διαφόρων επιχειρήσεων εξαπολύουν διώξεις (απολύσεις, άρνηση απόδοσης αδειών /επιδομάτων , προσωπικές επιθέσεις, πιέσεις για αύξηση παραγωγικότητας) σε όσους αρνούνται να τα δεχτούν όλα αυτά σκύβοντας το κεφάλι(π.χ. σε όσους έχουν συνδικαλιστική δράση) και απειλούν ή εκβιάζουν τους υπόλοιπους.

Αυτή η επίθεση δεν είναι τυχαία. Είναι ενταγμένη στη συνολικότερη αναδιάρθρωση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη, και περιλαμβάνει από την επίθεση στην παιδεία, μέχρι την γενίκευση των ευέλικτων και ελαστικών σχέσεων εργασίας σε όλο και περισσότερους τομείς, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την ιδιωτικοποίηση εταιριών όπως ο Ο.Τ.Ε. (στις οποίες οι εργαζόμενοι «απολάμβαναν» τη σχετική «ασφάλεια» του δημόσιου καθεστώτος).

Όμως υπάρχουν και αγώνες σε εξέλιξη. Υπάρχουν οι έκτακτοι εργαζόμενοι του Ο.Τ.Ε. που πριν λίγες μέρες μαζί με φοιτητές έσπασαν στην πράξη την εργοδοτική τρομοκρατία εισβάλλοντας στο κτίριο του Ο.Τ.Ε., υπάρχουν οι πακετάδες και courier που έστησαν το δικό τους ανεξάρτητο σωματείο για να συλλογικοποιήσουν τις αρνήσεις τους, υπάρχουν οι γιατροί του κέντρου υγείας ζαγκλιβερίου που μαζί με τους κατοίκους αντιστέκονται (και όχι μόνο) στην προσπάθεια απόλυσής τους, υπάρχει το σωματείο βιβλίου-χάρτου από υπαλλήλους βιβλιοπωλείων και πολλοί ακόμα εργαζόμενοι που με ποικίλους τρόπους επιχειρούν να οργανωθούν και να οργανώσουν τη δικιά τους επίθεση στα αφεντικά.

Ο αγώνας των φοιτητών ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, δεν είναι διαφορετικός από τον αγώνα των εργαζομένων. Είναι ο ίδιος αγώνας ενάντια στη συνολικότερη αναδιάρθρωση της ζωής, επιμέρους κομμάτια της οποίας μεταξύ άλλων είναι η επιχειρηματικοποίηση της παιδείας (με οικονομικό κόστος που όπως πάντα θα επιβαρύνει γονείς /εργαζόμενους ή μη), και το σάρωμα των εργασιακών σχέσεων με την ανασφάλεια, την εργοδοτική τρομοκρατία και τα λοιπά επακόλουθα (που οι μαθητές/ φοιτητές /σπουδαστές θα συναντήσουν στο άμεσο μέλλον τους).

 

(Καταληψίες) φοιτήτριες/ές
(Προσωρινοί, επισφαλείς, ημιαπασχολούμενοι) εργαζόμενοι/ες

Άνεργοι/ες